Al mijn hele leven lang heb ik elke jaar een controle met wat onderzoeken voor mijn aangeboren hartafwijking. Dit houden ze elk jaar goed in de gaten, omdat wanneer deze hartafwijking verandert en verslechtert, ik geopereerd moet worden. Sinds vorig jaar voelt de aanloop naar deze jaarlijkse controle anders, onheilspellender, bepalender. Terwijl er eigenlijk niks is veranderd, alleen ik ben ouder.. 20 om precies te zijn. En als je 11 bent, zit je toch heel anders in de wachtkamer dan als je bijna 21 bent. Deze onderzoeken voor mijn hart krijg ik elk jaar, al zolang ik me kan herinneren zit ik elk jaar daar weer in de spreekkamer, met de cardioloog tegenover me, die tegen me zegt dat mijn aortaklepstenose wederom hetzelfde eruitziet, nog steeds stabiel, nog steeds matig. En dat ik volgend jaar weer terug mag komen, voor weer hetzelfde riedeltje.. Maar als je ouder wordt, is die bewustwording voor wat er zich eigenlijk allemaal afspeelt in je lichaam en de spanning voor die uitslagen ondertussen langzaam aan het opbouwen. Waardoor je op een gegeven moment denkt, ja dat is wel leuk dat het ieder jaar nog allemaal goed is, maar er komt natuurlijk een moment dat het er niet goed uit ziet en wat dan? Sinds vorig jaar kom ik niet meer bij de cardioloog in het WKZ, maar in het grote mensen ziekenhuis; het UMC. En dit was best wel raar, het WKZ voelt zo vertrouwd en vanzelfsprekend. Gelukkig heb ik nu ook een hele fijne cardioloog in het UMC.
Afgelopen winter/voorjaar voelde ik mij anders, zo sterk had ik het gevoel dat er iets in mijn lichaam is veranderd, iets wat niet klopt... Al maanden denk ik dat ik ergens in de periode april-mei 2023 (wanneer jaarlijkse controle weer is), te horen zou krijgen dat mijn aortaklepstenose is veranderd, dat dat moment dan eindelijk is aangebroken, het moment waar we altijd bang voor zijn, maar waarvan we ook weten dat het een keer komt. Dat er iets moet gebeuren, wat precies, weet ik niet. Of dat er iets anders in mijn hart is veranderd. Maar toen kwam dat allesbepalende moment, en.... alles was nog hetzelfde gebleven, niks veranderd, aortaklepstenose stabiel, nog steeds matig. Zoals elk jaar tot nu... Ik wist even niet zo goed wat ik moest zeggen, ik was heel erg opgelucht natuurlijk. Maar aan de ene kant ook in de war, maanden had ik naar dit moment toegeleefd. Hiervan wakker gelegen, maar mij ook voorbereid op alle mogelijke uitslagen die ik zou kunnen krijgen en wat dat zou betekenen voor hoe mijn leven er dan uit zou zien. Ik dacht dat ik niet mijn verjaardag zou vieren, niet naar school zou kunnen voor een tijd waardoor ik dat zou moeten inhalen, niet naar Beyoncé zou gaan, niet op vakantie zou gaan.. En nu kon dat toch allemaal wel..
Ik weet dat de meeste mensen denken dat je dan vooral heel erg blij bent en verder gaat met je leven. Ik kan je vertellen.., dat het zo in ieder geval niet gaat. Alles moet ik nog verwerken en nog steeds blijft dat gevoel van onzekerheid en angst zitten. Maanden opbouwen van die gevoelens, dat gaat niet in een keer weg.. Maar ik durfde wel na al naar de eerste dingen die kwamen een beetje meer uit te kijken. Nu heb ik gisteren weer een spannend onderzoek gehad voor mijn hart. En ik weet dat er in een half jaar tijd niet zoveel kan veranderen, maar toch is het lastig om niet weer alle scenario’s alvast voor te stellen. Zodat je er maar op voorbereid bent... Maar ik moet ook onthouden wat mijn cardioloog zei in april; ‘laat het los.. Probeer ook te genieten.’ Dit vind ik nog het moeilijkste van allemaal hihi...