Misschien hebben jullie het wel voorbij zien komen, maar er was laatst een nieuw programma op RTL4 te zien wat helemaal over het kinderziekenhuis gaat. Je volgt gezinnen en artsen in dit ziekenhuis. Het Wilhelmina Kinderziekenhuis in Utrecht nog wel. Een plek waar ik als kind ook heel veel kwam.
Direct was ik heel enthousiast over deze serie, ik vond het heel mooi en goed dat hier een programma over werd gemaakt.
Maar toen ik de eerste aflevering ging kijken, vond ik dit eigenlijk best confronterend en kwamen er heel veel herinneringen weer terug. Ik heb namelijk 18 jaar van mijn leven heel veel tijd doorgebracht in dat ziekenhuis. En sommige verhalen van de kinderen zijn erg herkenbaar. Er is zoveel gebeurd daar. En dat realiseer ik me niet altijd. Nu steeds meer. Maar het is ook een hele bijzondere plek.
Al sinds ik een baby ben, kom ik in het ziekenhuis. Toen ik vier maanden oud was heb ik 'n openhartoperatie gehad. Op m'n tiende werd ik aan m'n buik geopereerd om 'n permanente maagsonde te plaatsten, wat overigens helemaal misging. Ook veel narigheid met infusen en katheters, die moeilijk te plaatsen waren. Veel pijn. Heeeel veel ritjes naar de operatiekamer. Nachten wachten op de spoed (SEH). Soms was de angst en paniek groot bij de zoveelste behandeling of operatie. Daar is veel traumatherapie over heen gegaan.
Het programma maakt veel los, wat soms ook veel en confronterend kan zijn. Ik vergeet soms dat ik een hele andere jeugd heb gehad en veel heb meegemaakt.
Ook al liggen daar veel trauma's, toch heb ik ook wel goeie herinneringen daar. Die keer dat ik daar op m'n verjaardag lag en de verpleegkundigen van afdeling Dolfijn als verrassing een dolfijn ballon onder mijn bed hadden verstopt. Of als er opeens een muzikant langskomt om een liedje met je te maken of die ene keer dat er een film werd gemaakt;) De verpleegkundigen waar ik een band mee opbouwde, sommige mis ik stiekem wel n beetje.
Het is een bijzondere plek, dat kinderziekenhuis!
Komentáře