Veel mensen kennen mij als een vrolijk en optimistisch iemand. En vaak ben ik dat ook, maar lang niet altijd. Want soms is het gewoon moeilijk om je te realiseren dat je een ander leven lijdt dan de meeste leeftijdsgenoten. De meesten van mijn leeftijd zijn op dit moment aan het reizen, werken, uitgaan, rijbewijs halen, daten, met vrienden chillen, op zichzelf wonen.
Ik vind het ook heel leuk om te kunnen studeren en tussen mijn medestudenten te zijn. Maar tegelijkertijd is het ook confronterend. Want ik zal nooit het leven hebben wat zij hebben. Ik weet dat ik eigenlijk moet genieten van wat ik nog wel kan doen, want er zijn ook mensen die minder dan ik kunnen. Dat doe ik ook, dat besef is groot. En ik kan daardoor ook juist heel erg genieten van de dingen die wel lukken, zoals bij een concert zijn, even kunnen dansen, afspreken met vrienden.
Alleen toch doet het soms pijn. Ook al ben ik blij met de dingen die wel kunnen. Het gevoel blijft dat ik de dingen wil die zij ook hebben. En ik haat dat gevoel. Ik haat jaloers zijn. Maar het afgelopen jaar kan ik het soms niet tegenhouden. Ik ben gewoon soms jaloers. Heel jaloers. Jaloers op hun vrienden, jaloers op hun reizen, jaloers op hun veel te kleine appartementjes, jaloers op hun stomme bijbaantjes, jaloers op hun veel te perfecte uiterlijk, maar vooral, het meest jaloers op hun vrijheid. Hun vrijheid om zomaar de deur uit te gaan, de fiets op te stappen, een rijbewijs halen na vijf keer falen, te klagen over je vervelende baas bij je zoveelste bijbaantje, de vrijheid om uit te gaan, met vijf mensen op één avond zoenen en de dag daarna spijt hebben van alles. Soms wil ik dat leven ervaren, weten hoe dat voelt, als is het maar voor één dag. Dit neemt niet weg dat ik wel blij ben voor hen dat zij wel al deze dingen kunnen doen. En daarom haat ik het ook zo om jaloers te zijn..
Lieve Lola, ben altijd zo blij als ik je toevallig bij Resie zie. Je bent zo'n sterke meid, snap best dat je jaloers kunt zijn op je leeftijdgenoten en stevig baalt dat je zo beperkt wordt door die stomme ziekte. Ben er trots op je oudtante, ha, ha, te zijn en supertrots op jou
Lieve Lola, wat kan je het mooi en zo eerlijk verwoorden wat je voelt. Ik bewonder je om de positiviteit die je uit het leven haalt, maar kan mij ook zo goed voorstellen, hoe ongelooflijk moeilijk het is te zien, wat anderen doen. Dat het "gewone" leven zo oneerlijk kan zijn. Je bent een mooi en zeer dapper en liefdevolle vrouw. Sterkte❤️
Wat heerlijk eerlijk. Het is ook echt zo balen dat die rotziekte ervoor zorgt dat je dat niet ook mee mag beleven. We klagen zelden maar realiteit is inderdaad dat we het zo graag anders hadden gezien. Ook ik ben toch echt ook wel stiekem jaloers op mijn vrienden die een fijne relatie hebben, getrouwd zijn, ouders zijn geworden, leuk werk hebben, sporten, zeif boodschappen doen, koken en een rijk sociaal leven hebben en de vrijheid dit zelf in te delen. Ik snap het zo en leef met je mee lieverd.
mooi verwoord lola. ben trots op je ❤️
Supertrots op je, lieffie.