Afgelopen week was het De Week van de Toegankelijkheid, jeeeejj! ;)
Dit is best wel belangrijk, want Nederland is namelijk nog niet zo toegankelijk.. minder jeej :(
Op veel plekken wordt er gelukkig steeds meer over nagedacht, maar nog lang niet overal. En eerlijk, wij zijn toch ook een groep die vaak vergeten wordt. Zo voelt het ten minste..
Als je ergens in een rolstoel aankomt, maar het is er niet toegankelijk, zie je mensen kijken oh ja hoe kom jij hier eigenlijk in. Of mensen gaan voor je staan als je in een rolstoel zit, ze zien je gewoon niet. En ik kijk tegen allemaal billen aan haha. Of op de website staat dat het gebouw toegankelijk is, maar als je daar aankomt moet je een hele hoge drempel over om überhaupt binnen te komen en de wc zit in de kelder, waar je alleen met de trap naartoe kan. Dit zijn maar een paar voorbeelden. Maar toegankelijkheid gaat niet alleen over of je een gebouw binnen kan of een stoep op komt. Het gaat bijvoorbeeld ook over hoe je überhaupt bij dat gebouw komt of hoe makkelijk je hulpmiddelen aanvraagt.
Ik ben nu bijvoorbeeld al bijna twee jaar bezig met een nieuwe elektrische rolstoel en elektrische handbike aanvragen. En ik heb ze nog steeds niet.. (ze lijken er nu eindelijk aan te komen, joepie;) En als ik bijvoorbeeld ergens naartoe wil, bijvoorbeeld met de trein, vind ik dat best wel lastig. NS is altijd een beetje onvoorspelbaar haha, reisassisentie gaat niet altijd helemaal goed en het is maar de vraag of de lift naar het perron het doet. Als ik met de taxi zou gaan, dan moet ik dat bijna een week van tevoren aanvragen en dan maar hopen dat er ergens een rolstoeltaxi beschikbaar is..
Kortom, het is allemaal nog niet zo ideaal hier in Nederland. Terwijl ik denk dat dit echt veel handiger en beter kan, en dit hoeft echt niet moeilijk te zijn. Afgelopen zomer was ik in Londen en daar heb ik namelijk een aantal dingen gezien waar ik zo blij mee was.
Allereerst, de Eurostar; wat een toptrein! Er was een speciale rustige zitruimte op het perron, waar iedereen met eerste klas- en rolstoeltickets mocht wachten. Bij de douane mocht ik in de stoel blijven zitten en werd er bij het fouilleren netjes aan me gevraagd of ze ergens rekening mee moest houden en of ik ergens pijn had, nog nooit meegemaakt. In de trein was de rolstoelplek ook echt een fijne en rustige rolstoelplek met ruimte. De medewerker kwam naar ons toe, legde uit dat hij er voor ons was en als we iets nodig hadden, konden we iemand roepen. Er zat een noodknop naast me, voor als er echt iets dringends aan de hand was.
Vervolgens kwamen we aan in Londen en dachten wij oh jee, nu moeten we nog een taxi vinden waar ik met de rolstoel in kan. Maar kennelijk is het in Engeland verplicht dat alle taxi's rolstoeltoegankelijk zijn. En dat zijn ze ook echt. Jongens, dit is het paradijs! En het wordt nog beter! In het hotel was al het personeel niet normaal vriendelijk. En bij de receptie werd ons meteen aangeboden om onze gewone kamer over te boeken naar een aangepaste kamer. Ik dacht, ik heb dat helemaal niet nodig. Ik kan namelijk uit de stoel en naar een normale wc enzo. Maar dit was toch wel heel fijn, een hele ruime en comfortabele kamer met jawel hoor, weer noodknoppen jeeeejj!! Maar echt, door alle vriendelijkheid en behulpzaamheid in het hotel en doordat ik omringd was door noodknoppen hihi voelde ik me echt heel veilig. Hierdoor zag ik mezelf voor het eerst wel wat verder reizen zonder mijn ouders, maar met vrienden ofzo. Nu weet ik dat Engeland echt niet perfect is en hier ook niet alles goed gaat, maar dit zijn al een paar dingen die het zoveel beter maken. Vriendelijkheid, behulpzaamheid en dat er een beetje aan je gedacht wordt.
Wat ik dus eigenlijk wil zeggen na De Week van de Toegankelijkheid is dat het dus wel kan! Met een rolstoel op pad kan echt veel soepeler, het zal nooit helemaal perfect gaan. Maar als deze dingen ook in Nederland iets beter geregeld worden, zou dat al zoveel uitmaken. Ennuh, we zijn met best veel!